لیناگلیپتین آلبومینوری را بهبود بخشید، اما برeGFR و خطر CV در بیماران مبتلا به دیابت تاثیری ندارد
14ژوئن 2019- دیابت قندی یک مشکل سلامتی قابل توجه و در حال رشد است که به طور قابل توجهی به شیوع بیماری مزمن کلیوی (CKD) کمک می کند. طبق گزارش ERA-EDTA Registry، تقریبا یک چهارم (23 درصد) از همه ی بیمارانی که تحت درمان جایگزینی کلیه در سال 2016 قرار گرفتند، به دیابت مبتلا بودند. ایده ی اصلی این مطالعه، که امروز در کنگره ERA-EDTA در بوداپست ارائه شد، ارزیابی پتانسیل داروی خوراکی دیابتی لیناگلیپتین(از گروه مهارکننده هایDPP-4 ) ، برای کاهش بار CKD و عوارض قلبی به عنوان بیماری های ثانويه در افراد مبتلا به دیابت بود. فقط چند هفته پیش گزارشی از تاثیر مهارکننده های SGLT2- یکی دیگر از داروهای دیابت- بر جلوگیری از پیشرفتCKD در بیماران مبتلا به دیابت، منتشر شد.
مهارکننده های دی پپتیدیل پپتیداز 4(DPP-4) معمولا به عنوان خط دوم یا سوم درمان دارویی برای بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 تجویز می شوند، زمانی که کنترل قند خون با داروهای رایجی مانند متفورمین بخوبی انجام نمی شود. مهارکننده هایDPP-4 ، با مهار آنزیم DPP-4 که اینکریتین ها( Incretins) را تخریب می کند، سبب کاهش قند خون می شوند. اینکریتین ها تولید انسولین را تحریک و در نتیجه، سطح قند خون با مصرف داروهای مهارکننده های DPP-4 کاهش می یابد.
پروفسور Wanner گفت: اما آیا مهارکننده های DPP-4 دارای اثرات مفیدی بر کلیه ها و قلب و عروق هستند و آیا آنها می توانند از این بیماری های ثانویه ی دیابت جلوگیری کنند؟ ما در مطالعه ی چند مرکزی تصادفی، دو سو کور CARMELINA، درمان با 5 میلی گرم لیناگلیپتین را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و CV و / یا بیماری کلیوی، همراه با مراقبتهای استاندارد با پلاسبو مقایسه نمودیم. در این مطالعه تاثیر این دارو بر میزان بار بیماری قلبی - کلیوی و اثرات این دارو بر پیامدهای CV، eGFR و آلبومینوری در شرکت کنندگانی با و بدون پروتئینوری در محدوده ی نفروتیک ( بنابه تعریف UACRبرابر با2200 میلیگرم بر گرمدر ابتدای تحقیق) مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج این تحقیق نشان داد که 646 نفر از 6979 شرکت کننده ی تصادفی دارای پروتئینوری در محدوده ی نفروتیک بودند و بنابراین از بیماری کلیوی رنج می بردند. آنها در معرض خطر حوادث قلبی عروقی بودند و نتایج کلی کلیوی ضعیفی داشتند؛ کاهش eGFR در افراد مبتلا به پروتئینوری با محدوده ی نفروتیک، در ابتدای تحقیق 3 برابر بیشتر بود.
تفاوت در HbA1c در طول مدت مطالعه به نفع استفاده از لیناگلیپتین(-0.36 درصد) بود. تفاوتی در کاهش میزان HbA1c بین بیمارانی که در ابتدای تحقیق به پروتئینوری در محدوده ی نفروتیک مبتلا بودند و یا نبودند، مشاهده نشد. نسبت بیشتری از افراد تحت درمان بالیناگلیپتیننسبت به دارونما به نورموآلبومینوری(میزان نرمال آلومین) باز گشت کرده یا نسبت آلبومین به کراتینین ادرار آنها، نسبت به مقدار این کسر در ابتدای تحقیق تا 50 درصد کاهش یافته بود( صرفنظر از این که به پروتئینوری در محدوده ی نفروتیک مبتلا بودند یا نبودند). با این حال، کاهش eGFR در طول زمان، بین گروه ها تفاوتی نداشت (6.51 - در سال در مقابل 7.07- در سال برای پلاسبو)، و این دارو بر خطر 3 حادثه ی اصلی قلبی و عروقی [1] (HR.1.02 [95 percent CI, 0.89, 1.17])، مرگ و میر ناشی از بیماریهای قلبی عروقی (0.96 [0.81, 1.14])، یا بستری شدن در بیمارستان به همه ی دلایل (0.93 [0.85, 1.00]) در افراد با یا بدون پروتئینوری در محدوده ی نفروتیک، تاثیری نداشت.
نتایج این تحقیق نشان داد که لیناگلیپتین در کاهش HbA1c و آلبومینوری موثر است، اما این تاثیرات سبب بهبود نتایج کلی کلیوی و قلبی عروقی نمی شوند. این دارو دیابت را کنترل می کند و می تواند آلبومینوری را متوقف کند، اما مزایای بالینی دیگری ندارد، این مطالعه به وضوح نشان داد که گروهی از بیماران مبتلا به دیابت وجود دارند که به وضوح نیاز به درمانهای بهتری دارند، زیرا پروگنوز آنها نسبتا ضعیف است. پروتئینوری در محدوده ی نفروتیک ممکن است نشانگر خوبی برای طبقه بندی این بیماران باشد. پروفسور Wanner گفت: من توصیه می کنم که این بیماران با مهار کننده های SGLT2 یا ترکیبی از بازدارنده هایSGLT2 و مهار کننده هایDPP-4 درمان شوند. جدا از کنترل دیابت، تاثیر بازدارنده هایSGLT2 در کاهش خطرات کلیوی و قلبی و عروقی ثابت شده است.
منبع:
https://medicalxpress.com/news/2019-06-linagliptin-albuminuria-effect-egfr-cv.html